Artykuł porusza problematykę dopuszczalności przerywania ciąży w Polsce, koncentrując się w szczególności na analizie obowiązujących regulacji prawnych odnoszących się do przesłanki zagrożenia zdrowia kobiety ciężarnej. W opracowaniu przedstawiono wykładnię przepisów ustawy z dnia 7 stycznia 1993 r. o planowaniu rodziny, ochronie płodu ludzkiego i warunkach dopuszczalności przerywania ciąży, uwzględniając zarówno normy krajowego porządku prawnego, jak i międzynarodowe standardy ochrony praw człowieka. W artykule zaprezentowano również dane statystyczne z Polski i wybranych krajów europejskich, których analiza służy ukazaniu rzeczywistych potrzeb kobiet w zakresie ochrony zdrowia reprodukcyjnego. Część opracowania poświęcono prawnoporównawczej analizie regulacji obowiązujących w Wielkiej Brytanii, ze szczególnym uwzględnieniem ich interpretacji oraz praktycznej implementacji. Artykuł odnosi się również do standardów wynikających z orzecznictwa Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w zakresie praw reprodukcyjnych kobiet, w tym do obowiązków państwa w zakresie zapewnienia skutecznego dostępu do legalnych świadczeń zdrowotnych oraz ochrony przed nieludzkim i poniżającym traktowaniem. Według Autorek, obowiązujące w Polsce przepisy – w szczególności odnoszące się do zagrożenia zdrowia kobiety ciężarnej – stanowią podstawę do relatywnie szerokiej, zgodnej z prawem praktyki przerywania ciąży. Wskazuje się, że przesłanka ta, analogicznie jak w wielu innych państwach europejskich, powinna być interpretowana w sposób uwzględniający standardy międzynarodowe, w tym w szczególności szeroko rozumiane zdrowie psychiczne kobiety. Przyjęcie takiej wykładni – zgodnej z kierunkiem wyznaczanym przez sądy międzynarodowe oraz instrumenty ochrony praw człowieka – powinno prowadzić w praktyce do istotnego poszerzenia dostępu kobiet w Polsce do legalnych świadczeń w zakresie przerywania ciąży.