W razie wątpliwości diagnostycznych lub terapeutycznych lekarz powinien zasięgnąć opinii właściwego lekarza specjalisty lub zorganizować konsylium lekarskie. Jednakże, w codziennej praktyce zawodowej spotykać można sytuacje, w których opinii takiej udziela lekarz będący jeszcze w trakcie odbywania szkolenia specjalizacyjnego. W niniejszym opracowaniu omówiona jest problematyka tego rodzaju orzeczeń. W ramach badań zastosowano metodę formalno-dogmatyczną, a efektem jest zaproponowanie wykładni przepisów regulujących zasięganie, wydawanie oraz odpowiedzialność za opinię wydaną przez lekarza w razie wątpliwości diagnostycznych lub terapeutycznych. Według wykładni tej, konsultacji specjalistycznej co do zasady udzielać powinien lekarz specjalista. Dopuszcza się jednak sytuację, w której orzeczenie może sporządzić lekarz w trakcie szkolenia specjalizacyjnego, musi on jednakże posiadać w tej kwestii pisemną pozytywną opinię kierownika specjalizacji lub kierownika stażu. Za całość postępowania odpowiada lekarz prowadzący leczenie, dlatego powinien on zachować szczególny krytycyzm wobec wniosków płynących z konsultacji udzielonej przez lekarza nieposiadającego specjalizacji. Adnotacja, że konsultacji nie udziela lekarz specjalista powinna się znajdować zarówno w dokumentacji wydanego orzeczenia, jak i o fakcie niezakończenia szkolenia specjalizacyjnego przez lekarza konsultującego powinien być jednoznacznie powiadomiony pacjent. Warto także nadmienić, że powierzenie zadań lekarzowi nieposiadającemu niezbędnych umiejętności lub kwalifikacji, uznane może być za błąd organizacyjny i doprowadzić do odpowiedzialności, w tym karnej kierownika podmiotu lub danej jednostki organizacyjnej.