Studium przypadku dotyczy sprawy cywilnej, w której pracownik szpitalnego prosektorium pomylił zwłoki przekazane do zakładu pogrzebowego. Pomyłka została dostrzeżona tuż przed rozpoczęciem uroczystości pogrzebowych. Na skutek tego zdarzenia powódka (osoba bliska zmarłego i organizatorka pogrzebu) doświadczyła szeregu negatywnych emocji jak wstyd i szok. Czuła się odpowiedzialna za pomyłkę i obawiała się, czy „właściwe” ciało należące do jej wuja nie zostało w międzyczasie pochowane bądź skremowane. Pogrzeb zmarłego przyciągnął uwagę wielu osób, w tym przedstawicieli wojska i mediów. Był on bowiem uważany za najstarszego Polaka i najstarszego weterana. Ból powódki wzmagały pytania zgromadzonych żałobników dotyczące przyczyny braku zwłok wuja. Po około godzinie od zauważenia pomyłki na miejsce uroczystości przywieziono „właściwe” ciało. Informacje o okolicznościach sprawy podawała prasa, telewizja oraz Internet. Mając na względzie powyższe, powódka domagała się od pozwanego szpitala zapłaty zadośćuczynienia pieniężnego za krzywdę, której doznała wskutek pomylenia zwłok. Twierdzenia podniesione w pozwie zostały w większości poparte dowodami. Sąd uznał, że doszło do naruszenia dobra osobistego w postaci prawa do kultu pamięci zmarłej osoby bliskiej i w konsekwencji orzekł na korzyść powódki zasądzając zadośćuczynienie.